Ala fin ala fan..

Na een heel hectische, maar zeer leuke laatste maand in Mostar, heb ik afgelopen weekend dan eindelijk weer voet op de Curaçaosche bodem gezet. En, ik mag niet klagen; het zonnetje schijn, m’n familie is op bezoek en ik heb het tweede jaar erg mooi afgesloten in Mostar. Naast het leren voor de eindexamens, waren er ook in de laatste maand talloze UWC activiteiten zoals de variety show die georganiseerd werd door eerstejaarsstudenten. De examens waren op zich niet zo moeilijk, en ik kijk vol verwachting uit naar de resultaten, die 6 juli geplaatst zullen worden op internet. Want geslaagd zijn ben ik zeker, alleen nog de vraag “hoe”? Ik maak me er op zich niet zo druk over, omdat er op dit moment veel belangrijkere dingen zijn die mijn hoge bloeddruk verdienen, zoals het verkrijgen van een studentenvisum voor de VS. Als alles goed gaat, krijg ik morgen dan eindelijk de PPD test voor Tuberculose, en zou in principe alles gereed moeten zijn om dan eindelijk – na een maand lang papieren te hebben ingevuld – aan te melden voor een studentenvisum.

De graduation ceremony was heel erg fleurig aangezien we allemaal gehesen werden een een felblauwe toga, met eenzelfde kleur hoed en een felgroene sjaal waarop het UWC embleem was afgedrukt en het jaar van onze generatie, namelijk 2008-2010. Snel hebben Amila, Anela, Jasmin en ik nog voor de laatste keer ontbeten in de schoolkantine, waarna we ons begaven naar de voorkant van de school, waar een gezamenlijke generatiefoto genomen zou worden. Vervolgens liepen we statig in twee rijen, vanaf het schoolgebouw naar Kosaca, waar het hele gebeuren plaaats zou vinden. Onderweg was er veel bekijks, vooral hoe onze wandeling naar het Kosaco gebouw onder meer inhield dat we door het park liepen, waar op een zonnige dag best veel mensen aanwezig zijn natuurlijk. De weemoedige stemming van sommige studenten, die vooruitblikten op het afscheid dat later genomen moest worden, werd onderbroken door het vrolijke soldatengezang; “Everywhere we go, people stop and ask us, who we are, and where do we come from...” en zo gaat het maar door. Toen iedereen z’n plaats had gevonden in Kosaca, begon de ceremony, die gevuld was met dans, muziek, speeches, toneel, en natturlijk de “diploma” uitreiking, wat inhield dat wij allemaal het podium opgingen, ieder snel een hand schudde van het schoolhoofd of een UWC sponsor, en een certificaat in ontvangst nam waarop stond dat wij met succes deze twee jaar aan het UWCiM hebben afgerond en vervolgens met een “smile” de camera inkeek zodat dit bijzonder momemnt voorgoed vastgelegd kon worden.

De laatste dagen ik Bosnië en Herzegovina bracht ik door bij Amila, mijn roommate. En dat was dus echt het begin van het einde van 2 jaren Bosnië en Herzegovina en twee jaar UWC. Niet zo lang terug kreeg ik van UWC Nederland een evaluatie formulier opgestuurd, waarin je beschrijft wat je ervaringen allemaal waren en de plus- en minpunten van UWCiM. Om alles in het kort samen te vatten ( na een lange dag aan de baai gezeten te hebben ben ik nu toch wel een beetje moe ), vond ik het UWC vergelijkbaar met de groei van een plant uit zaden; as time passes, I grew as a person, gained more self confidence and started with activities I never thought I would do, such as debating. De natuurlijke factoren die de groei van een plant belemmeren, zie ik als de verschillende uitdagingen en moeilijke situaties die ik getrotseerd heb op UWCiM. Uiteindelijk, na twee jaren van ups en downs, bereik je dan eindelijk je doel, en groeit het plantje uit tot een boom, die gevestigd is op een stevige fundering door het UWC..een beetje verwarrend misschien, ik heb slaap, dus zodoende.. maar goed, dit is dan ook de laatste blog wat betreft UWCiM, en hierbij bedank ik ook iedereen die meegeleefd heeft deze twee jaren - Hvala puno! - en hierbij neem ik ook afscheid van alle trouwe lezers, Doei! - Of beter gezegd Dovidjenja! ;)

Damaris