Chillen op de Antillen..... :)

Jawel, vorige week ( twee weken geleden :P ) zaterdag ben ik na een 15 uur durende vliegreis dan eindelijk aangekomen op Curacao. Het bericht dat ik de kerstvakantie zou doorbrengen op Curacao, kwam volkomen onverwachts in de laatste schoolweek. Sommige dingen zijn er veranderd, andere niet. Zo gaat het gekibbel bij de rondetafelconferenties nos steeds door, schijnt het zonnetje nog altijd en hebben alle bomen hun bladeren nog. Dat de supermarktketens nu over zijn gegaan op het gebruik van duurzame tassen, is nieuw. Naar mijn mening, zal het beoogde effect, het verminderen van het gebruik van plastic tassen niet of nauwelijk behaald worden, en zijn het de supermarkteigenaren die van deze nieuwe wet profiteren; zij hoeven geen plastic tassen meer aan te schaffen voor de consument, maar de consument moet dit nu zelf doen om zodoende haar vuil te kunnen opbergen.

De laatste schoolweek. Een week gevuld met activiteiten, feesten en optredens. Afgelopen week, was het dan ook een drukte van jewelste; inpakken, de laatste optredens van het winter arts festival, funnivision, de laatste proefwerken, de laatste assembly van het jaar, het gala feest en zo kan ik nog een tijdje doorgaan.

Op zaterdagavond, bezochtten geïnteresseerde studenten en leraren een toneelstuk genaamd “The Investigation”. Een rechtzaak waarin slachtoffers en misdadigers van de Tweede Wereldoorlog werden verhoord. Dat we een hevige onweersbui moesten doorstaan om bij de zogenaamde “puppet theatre” aan te komen was niet zo bijzonder vergeleken met het toneelstuk zelf. Drie maanden lang is gewerkt aan het toneelstuk, en het resultaat was dan ook duidelijk zichtbaar; een apotheose gevuld met charismatische emoties en terugblikken van personen die de Tweede Wereldoorlog doorbrachten in concentratiekampen.

Zondagavond was dan eindelijk “The Wall” aan de beurt. Een toneelstuk van eerstejaars, waarin met maskers en handgebaren, de liedjes van Pink Floyd’s CD “The wall” probeerde na te bootsen. Hierin is “Pink” zelf hoofdpersoon, en zijn de liedjes een reflectie op gebeurtenissen die hem overkwamen;

“The album's overriding themes are the causes and implications of self-imposed isolation, symbolized by the metaphorical wall of the title. The album's songs create a very loose storyline sketching events in the life of the protagonist, Pink. Pink loses his father as a child, is smothered by his overprotective mother, and is oppressed at school by tyrannical, abusive teachers, each of these traumas becoming "another brick in the wall". As an adult Pink becomes a rock star, but his relationships are marred by infidelity and outbursts of violence. As his marriage crumbles, Pink finishes building the wall and completes his isolation from human contact.”

Amila, mijn kamergenoot vertelde dat ze met de maskers op bijna niets kunnen zien, en dat het heel moeilijk is om adem te halen. Aangezien er op het podium verschillende foam stapels waren, die op elkaar gestapeld moesten worden ( dit zou de uiteindelijke “wall” worden ) zou het dus een moeilijke klus worden om te acteren op het podium zonder tegen een foamstuk aan te lopen. En zo zie je maar: oefening baart kunst, want ondanks dat je bijna niets kan zien met het masker op, konden ze zonder problemen over het podium lopen.

De daaropvolgende dag, maandag 8 december, was het dan het tweede Bajramfeest, het offerfeest van de moslims. Een vrije dag voor de gehele school, en voor mij gevuld met het oefenen voor het toneelstuk dat de volgende dag zou plaatsvinden. ’s Avonds was er het afscheids-“surprise”-feest voor Mululu, onze “housemom” en biologiedocente. Ze zou woensdag vertrekken naar haar geboorteplaats, Swaziland. Daar zou ze les gaan geven op het UWC in Swaziland. De verschillende pogingen van studenten en leraren om Mululu uit haar appartementje te krijgen, zorgde alleen maar voor meer wantrouwen bij Mululu, die al doorhad dat het niet ging om een gevecht in de kantine, zoals haar werd verteld, maar om een afscheidsfeest. Nadat ze eindelijk besloot om toch een kijkje te nemen in de kantine, kon het zingen dan eindelijk beginnen. Aya (Egypte) declameerde nog een gedicht, het boek waarin de meeste studenten iets hadden geschreven werd overhandigd aan Mululu, en na een speech van Mululu, konden de vele taarten dan eindelijk worden gesneden ( en geproefd :P ). Al met al, een geslaagde verassing voor Mululu, die tot op het laatste moment niets doorhad.

En toen...was het dinsdag. De grote dag, mijn eerste toneeloptreden ever. Het optreden ging heel goed, heel soepel, en het zingen ging gelukkig ook goed :). Dat Mfundi een paar regels was vergeten, was niet te merken, en dat ik daarop moest improviseren, was gelukkig ook niet merkbaar. Na het toneelstuk kregen we dan ook een daverend applaus ( not showing off :) ).

Woensdag brachten Alina en ik een bezoek aan Alina’s grootouders, die ook in Mostar wonen. En aangezien onze “dinner” was verdwenen ( dat gebeurt wel vaker in Musala... ), kookte haar grootmoeder een uitgebreide portie voor ons. De Surinaamse gastvrijheid kent men blijkbaar ook hier, en dat komt soms goed uit ! Na een tijdje waren we echt vol, en toen kwam grootmoeder nog met een schaaltje bajramkoekjes. Nadat we haar hadden uitgelegd dat we nu toch echt vol waren, kregen we ze in een bakje verpakt...voor als we nog honger kregen later. Diezelfde woensdag kreeg ik weer zo’n geel papiertje...geen boete ofzo, maar het bericht dat een pakket op je staat te wachten in het postkantoor ! En jawel... het beloofde voedselhulppakket was eindelijk aangekomen. De sinterklaas after party kon dus beginnen, en de pepernoten vielen ook bij mijn kamergenooten en vriendinnen in goede aarde...het duurde precies twee dagen voordat alle pepernoten waren verdwenen!

De volgende dag was een hele korte schooldag; na de gebruikelijke service in de ochtend was er nog een lesuur, daarna was er een laatste assembly van het jaar. Dit keer was de assembly heel gevarieerd en gevuld met onder andere : korte toneelstukjes, muziek, gezang en speeches van het schoolkoor en docenten. Hierna konden we naar huis, en de grote schoonmaakmiddag stond vervolgens op het programma. Nadat de kamers er op-en-top uitzagen, was het dan tijd voor het galafeest van het jaar. Het galafeest werd gehouden in een restaurant in de buurt van The Old Town, en iedereen had werkelijk zijn best gedaan om er zo adembenemend mogelijk uit te zien. Het eten was verrukkelijk, er werd gedanst, gespeecht door het schoolhoofd en gebabbeld. Na een uur of twee hield ik het voor gezien en ging ik lekker films kijken :). Dat Adi om 11 uur dronken de kamer kwam binnenstompelen was nieuw. Stellig beweerde ze dat ze niet dronken was, maar het gezang in het Hebreeuws, het vertellen van hele rare gebeurtenissen en het spreken in de Spaanse taal verraadde alles. Maar goed, de volgende dag hebben we er allemaal om kunnen lachen.

Vrijdag was dan echt de laatste schooldag van het jaar, waarbij we 20 minuten les hadden van elk vak. Les is een beetje overdreven, want alle vakantieplannen werden besproken tijdens deze “lessen” en natuurlijk kon het geven van een berg huiswerk niet ontbreken. Na de lessen was er nog een zogenaamde “tutor-meeting” waarin we onze cijfers kregen voor alle vakken, met het bijbehorende commentaar. Heel positief commentaar, soms een beetje overdreven, maar goed, al met al heb ik mooie cijfers voor deze term gehaald :D.

Vrijdagmiddag nog de koffers ingepakt, een wandeling gemaakt door the Old Town, wat foto’s gemaakt, en toen was het rennen geblazen. Vlug naar school om mijn paspoort op te halen, om vervolgens terug te rennen naar Musala om de koffers op te halen, en om vervolgens de trein te halen naar Sarajevo, waar ik een nachtje bij Amila zou blijven slapen zodat ik de volgende dag in alle vroegte op het vliegveld van Sarajevo kon vertrekken...richting Curacao !

Nu ben ik dus al anderhalve week op Curacao and I’m loving it ! Dit is volgensmij het langste bericht sinds het bestaan van m’n blog....ik zal in het m’n blog in het vervolg wat vaker ( en sneller ) updaten zodat het niet zulke lange berichten meer worden...in ieder geval, ik wens jullie allemaal een vrolijk kersfeest en het allerbeste voor het komende jaar.

Ayooo, Damaris