*Terug van weggeweest*

Het is alweer een week geleden dat ik voet zette in Bosnische bodem. Na een vermoeiende en lange reis, kwamen we dan eindelijk rond 12 uur middernacht aan in Sarajevo, met de bus. Alhoewel gepland was dat we met het vliegtuig zouden gaan, besloot het weer dat het dit keer anders aangepakt zou worden. Tijdens de vlucht Zagreb-Sarajevo werd ons verteld dat het vliegtuig niet kon landen door de slechte weersomstandigheden, en dus keerde het vliegtuis terug naar Zagreb. In Zagreb regelde deze luchtvaartmaatschappij een busrit voor ons, maar met een Surinaams paspoort heb je voor bijna elk land een visum nodig, en dus ook voor Croatië. Na de nodige papieren te hebben ingevuld, en met een visum in handen, vertrokken we toen eindelijk richting Sarajevo. Wat een halfuurtje duurt met het vliegtuig, nam met de busrit ongeveer 6 uren in beslag. Rond 2 uur stond ik dan eindelijk voor Musala, terug van weggeweest.

Vrijdag ben ik niet naar school te gaan, alhoewel ik me had voorgenomen om toch te gaan, is het niet gelukt; de hele ochtend geslapen. Maar goed, vrijdagmiddag was er weer een open mic in Abresevic, dit keer met het thema ABBA. De foto’s spreken voor zich zal ik maar zeggen. Op zaterdag bezochten we een club hier in mostar, en dat is naar mijn mening de ideale manier voor een niet-roker om alsnog longkanker te krijgen; het sti(n)kt van de sigarettenrook. Na een kwartiertje had ik het echt gezien, en dat was dus de eerste en laatste keer dat ik daarnaartoe ga, :D.

Zondag was een schoonmaakag, en sinds we een nieuwe “housemom” hebben, Emma, geschiedde het schoonmaken dit keer op een heel andere manier. Alhoewel we de kamer hadden schoongemaakt, moest het opnieuw schoongemaakt worden omdat Emma vond dat het niet schoon genoeg was. “We’re going to be cleaning ladies”, was het commentaar van Amila, die vond dat de kamer schoon genoeg was.

Deze week is er niet zoveel gebeurd, merendeels doordat ik ziek was en met hoge koorts in bed ben blijven liggen vanaf woensdag. En als je ziek bent, kent iedereen wel een medicijn die je zo beter zal maken; Adi bracht Israelische chocolade, Amila nam twee kousen en zette deze in azijn. Die moet je vervolgens aandoen. Anja kwam met een soort wonderdrankje...de smaak ervan zal ik in ieder geval niet meer vergeten. Emma kwam met een citroen, en beweerde dat ik het zo op kon eten. Gelukkig gaat het nu weer beter, en kan ik morgen weer naar school.

Oh ja, gister hadden Amila en Adi hun service; Adi Egyptian village en Amila Refugeecamp. Toen Amila terug kwam : “It’s not fair that I’m the only local student with this service. I always have to chase after the kids to ask them: Hey do you want to play hokey pokey ?!”. Ik kwam niet bij van het lachen…